Stroomversnelling, de energie van 2016

/2 Reacties/in , , , , , /door

Ieder jaar heeft zijn eigen dynamiek en energie. Zo lijkt 2016 het jaar van doorbraken en stroomversnellingen. Veel mensen verwachtten dit al vanaf december 2012, alles zou vanzelf beter worden. In plaats daarvan waren 2013, 2014 en 2015 voor veel mensen en organisaties behoorlijk heftige jaren. Alles wat nog niet helemaal in balans is leek te gaan schuddend en te grote ongelijkheid, niet integer handelen of ‘gemene spelletjes’ kwamen aan het licht. In 2016 gaat dit proces door, maar er waait tegelijkertijd een andere wind. Ik lees het op veel plaatsen, ik ervaar het zelf en ik zie het overal om mij heen. 2016 lijkt het jaar van de doorbraken, ineens gaat iets stromen waar je al jaren mee bezig bent en wat maar steeds niet van de grond kwam. Of ineens wordt het duidelijk dat je het over een totaal andere boeg moet gooien met je werk of in je keus voor wonen. Alsof de tijd rijp is, alsof we ook collectief een tipping point hebben bereikt. Jan Rotmans spreekt over ‘Nederland kantelt’ en onder die noemer zijn inmiddels al vele honderden groepen en netwerken bezig met hervormingen in zorg, onderwijs, veiligheid, het geldwezen, etc. We weten nog niet hoe het er precies uit gaat zien, maar we voelen wel welke kant het op gaat. Omdat dit op collectief niveau gebeurt, geeft dit een sterke positieve energie, soms bijna euforie.
Dat we de tijd en de wind nu mee lijken te hebben, betekent nog niet dat alles vanzelf gaat. We hebben tot op zekere hoogte zelf in de hand in hoeverre we deel zijn van deze positieve flow. Deze tijd vraagt meer dan ooit dat we onze vertrouwde (en soms ook logische) weerstand tegen verandering verder loslaten. Als jouw weerstand tegen verandering de boventoon blijft voeren, dan is de kans zelfs groot dat jij in jouw omgeving en in jouw dagelijkse leven heel weinig merkt van alle doorbraken en stroomversnellingen. Zo treedt er steeds meer een scheiding op tussen verschillende realiteiten die tegelijkertijd bestaan. De wereld waarin wij dagelijks leven en de manier waarop wij die dagelijks om ons heen waarnemen, wordt in sterke mate bepaald door de keuzen die wij maken in onze binnenwereld. Het is dus ieder moment een keus aan onszelf: durf ik de weerstand tegen verandering los te laten en durf ik mijn passie serieus te nemen en hier met een open hart, open geest en een heldere focus aan te werken. Met een beetje lef wordt 2016 een heel bijzonder jaar. Ik ga ervoor!!

Leegte – Ruimte – Licht

/0 Reacties/in , /door

Mijn vorige blog met de titel ‘Stuck or shift’ gaf verrassende reacties. Opvallend veel mensen vonden het heel herkenbaar. We leven schijnbaar in een tijd van grote veranderingen. Ik kreeg ook reacties als: ‘Jaap, gaat het wel goed met je?’ of ‘Ga je nu met alles stoppen?’ Ja, dat krijg je ervan als ik open en oprecht vertel dat ik midden in een veranderproces zit, dat ik een aantal bestaande vormen los ga laten en dat ik nog niet precies weet wat hier voor in de plaats komt. Oeps, onzekerheid, daar worden we doorgaans ongemakkelijk van.
Een goede vriendin vertelde me vanuit de Boeddhistische traditie over drie stadia bij loslaten: leegte, ruimte en licht. Bij leegte is de focus gericht op wat er niet meer is. Onze persoonlijkheid gaat hier gemakkelijk mee aan de haal, het roept angst op, mensen gaan zich zorgen maken over je, we willen de leegte allemaal dolgraag vermijden.
Ruimte ontstaat als je je niet langer door de angst laat leiden. Het nieuwe is er nog steeds niet, maar je voelt de ruimte waarin van alles kan ontstaan, je voelt de potentie. Mij helpt het enorm om me steeds af te vragen of ik in de leegte of in de ruimte zit. Alleen die vraag stellen brengt mij al in de ruimte. In die ruimte is altijd een begin van licht. Zo voelde ik afgelopen maand weer nieuwe creativiteit, de juiste mensen komen op mijn pad en komt weer flow.

Ik ervaar het als een kunst om die inspiratie te voeden zonder overhaast in de actie te schieten. Te snelle actie komt bij mij eigenlijk voort uit de leegte, ik ben dan ben bezig die leegte zo snel mogelijk te vullen. Als ik langer in de ruimte blijf, gaat er steeds meer licht schijnen, levensenergie, inspiratie, vreugde, liefde, de energie van nieuwe geboorte. Dat was achteraf prima getimed zo rond de kerstdagen.

Stuck or shift

/0 Reacties/in , , /door

 

‘Stuck or shift’, dat voelt niet direct als een fijne keus, maar ik zit er middenin. Zelfs een prachtig plan dat ik met veel passie in de wereld wil zetten stroomt niet meer vanzelf. “Onbegrijpelijk!” zegt mijn beperkte ik en het wil gelijk actie om het op te lossen. Maar die acties werken niet. Er is meer aan de hand, schijnbaar is er een shift aan de orde, waarbij er niets anders rest dan dit vertrouwde kindje even los te laten. Dat is verwarrend. ‘Kindjes’ zijn de activiteiten waar je hele ziel en zaligheid in zit en die je houvast geven. In de loop van de tijd nemen ze een steeds vastere vorm aan. Ik voel grote weerstand om dat los te laten. Maar ik ervaar aan den lijve dat vasthouden ook vastlopen betekent: stuck! Er is dus schijnbaar een shift aan de orde: stoppen met dingen die niet meer vanzelf stromen, zonder dat ik een uitgestippelde route heb voor wat daarna komt. Mijn intuïtie volgen, vertrouwen en mezelf letterlijk beschikbaar stellen voor een grotere bedoeling ook al overzie ik die nog niet. Het voelt kwetsbaar en ik voel dat dit behoorlijk ver gaat. Er lijkt een herdefiniëring aan de orde van hoe werk eruit ziet. Oude gedachten over werk, zekerheid, inkomen of mijn bijdrage aan de wereld kloppen steeds minder. En een nieuwe vorm is er nog niet.
Ik herken ditzelfde bij meer personen en organisaties. Het oude werkt niet meer. Je staat voor de keus: stuck or shift. ‘Shift’ betekent dat je niet langer alles probeert te beheersen, dat je stopt met die oneindige afwegingen en twijfels over wat je allemaal zou kunnen doen. En ja, dan moet je soms zelfs je meest dierbare kindjes loslaten, zonder dat je weet wat hierna komt.

 

Van stap naar sprong

/0 Reacties/in , /door

Bij het overstappen naar mijn nieuwe site werd mij weer eens duidelijk hoe groot het verschil is tussen geleidelijke verandering en een sprong. Ik herken dit thema in veel organisaties die zich stap voor stap aanpassen aan nieuwe omstandigheden. Die stappen zijn logisch voor mensen die er middenin zitten, maar ze zijn lang niet altijd effectief. Een organisatie wordt hier vaak onnodig complex en stroperig van. Tijd voor een sprong?

Toen ik hoorde dat ik niet verder kon werken met mijn oude website was ik eerst pissig, de gebruikelijke weerstand tegen verandering. Maar geleidelijk werd weer eens helder dat toeval niet bestaat. Er is schijnbaar een sprong aan de orde, het is goed dat ik mijzelf opnieuw profileer. Dan wordt het werken aan een nieuwe site ineens een kans, met nieuwe mogelijkheden. Het dwong mij om in alle rust te kijken wat nou eigenlijk de essentie is van mijn werk en van Bewust Bedrijf, ik ging opnieuw nadenken welke rol ik wil vervullen en hoe mijn site dat kan ondersteunen. Ik zag ineens drie poten in mijn bedrijf, die ergens wel met elkaar te maken hebben, maar ook nog flink gescheiden zijn. Het gaf mij enorm veel energie en helderheid om die drie poten uit te werken op mijn site. Het effect is dat mijn werk weer meer een geheel is geworden. Mooier kan toch niet. Ook kon ik ineens veel gemakkelijker dan daarvoor delen van wat ik in huis heb. De nieuwe site is niet op de eerste plaats gericht op omzet, maar op vermenigvuldigen van inspiratie. Ik vertrouw erop dat er altijd genoeg werk en omzet zal blijven, als ik maar in mijn stroom blijf. We zijn immers hard toe aan een nieuwe economie van het delen.

Het overstappen op een nieuwe website is relatief overzichtelijk. Toch zie ik een sterke parallel met veranderingen in organisaties. Als ik in een organisatie vraag naar het waarom van een bepaalde werkwijze of structuur, dan wordt mij meestal uitvoerig uitgelegd hoe die stap voor stap is ontstaan. Allemaal logisch, maar soms helemaal niet effectief of onbegrijpelijk voor nieuwkomers die met een frisse blik binnenkomen. Misschien dat hierom veel nieuwe mensen afhaken in een organisatie: zij hebben niets met een geschiedenis die zich langzaam heeft vastgezet in een ‘zwaan-kleef-aan-systeem’. Het geluk is dat het ’toeval’ vaak meewerkt. Het pand waarin je al 30 jaar zit wordt gesloopt, je wordt door bezuinigingen gedwongen om fors te bezuinigen op het management, etc. Een organisatie die goed in balans is kan erop vertrouwen dat dergelijke ‘rampen’ vaak ook een zegen zijn en je dichter brengen bij je kern. Durf te springen !!!

 

Mannen, vrouwen en verantwoordelijkheidsgevoel

/0 Reacties/in , /door

Als man zit het in mijn botten om me verantwoordelijk te voelen. Niks mis mee zou je denken. Toch voelt het steeds minder kloppend.

Ik betrap mij erop dat deze verantwoordelijkheid op een mannelijke manier doorschiet en zorgt voor strakheid en onbeweeglijkheid en dat ik altijd bezig ben. Hierdoor heb ik minder rust en minder ruimte om nieuwe impulsen te volgen. Het was voor mij een schok om juist van vrouwen en jongeren te horen dat zij helemaal niet zitten te wachten op die traditionele behoedende mannenrol. Sterker nog: zij hebben last van die strakke kant in mij. En om heel eerlijk te zijn: ik ook. De schok die ik voelde, raakt misschien wel een collectieve pijn van het hele mannelijke volksdeel: we spannen ons in om vrouwen en jongeren te dienen en vervolgens horen wij dat we vasthouden aan oude structuren en oude zekerheden. Ik zie een sterke parallel met organisaties: ze bewegen vaak te weinig en houden lang vast aan een oude wijze van organiseren, met als argument dat ze verantwoordelijk zijn voor het voortbestaan. Vernieuwing krijgt zo minder kans. En daar hebben, je raadt het al, veel vrouwen en jongeren last van. Misschien moeten wij als mannen gaan erkennen dat vrouwen en jongeren op dit moment betere papieren hebben voor de broodnodige vernieuwing in onze organisaties en in de samenleving. Die vernieuwing is niet meer op de oude manier te plannen. Het start niet meer met een plan maar met een intentie, een beeld van de gewenste toekomst. Vervolgens is het aan de orde om toe te staan dat het zich ontvouwt. Het vraagt vooral van mannen een persoonlijke shift om ons meer te verbinden met ons hart, met ons gevoel en om meer te vertrouwen. En je voelt het al aankomen: om ons overdreven verantwoordelijkheidsgevoel los te laten.

Manifestatie in deze bijzondere tijd

/0 Reacties/in , , , /door

Ik ervaar dit najaar een speciale dynamiek. Er valt minder te plannen en het lukt alleen maar om projecten te realiseren als dit op een natuurlijke manier ‘gewild wordt’.

Niet alleen omdat IK het wil, maar omdat meer mensen hier als vanzelf hun aandacht op richten, omdat de tijd rijp lijkt te zijn en er een speciaal momentum is. Dan ontstaat een krachtige co-creatie, de aandacht van een groep mensen is gebundeld en tegelijkertijd stuurt en werkt een overkoepelende kracht mee. Initiatieven die zo tot stand komen gaan vaak verrassend snel en zijn automatisch goed voor mijzelf, voor de ander en voor het grotere geheel. Tegelijkertijd valt mij op dat oude routines en oude afspraken vaak niet meer werken, eenvoudigweg omdat daar geen energie meer in zit. Daarmee stoppen dus! Soms heel confronterend, maar wel zo helder. Ik ervaar een groot veld van potenties dat ergens rondom mij aanwezig is. Als ik in mijn element ben, dan weet Ik precies hoe ik mijn aandacht dien te richten. Ik besef me dat ik er niet over ga welke van deze potenties uiteindelijk de hoofdmoot van mijn tijd in beslag gaat nemen. De grote kunst is dat ik erop vertrouw dat uiteindelijk het totale plaatje klopt en dat de juiste dingen gebeuren. Rondom mij, bij deelnemers in trainingen, tijdens coaching en in organisaties, zie ik dit zelfde fenomeen. Hoewel de heftigheid in de wereld om ons heen toeneemt, ervaren opvallend veel mensen meer innerlijke rust, hebben een open mind voor wat zich wil ontvouwen en voelen sterker dan ooit dat ze niet aan ‘dode paarden’ moeten trekken en dat ze alleen maar verder komen door samen te werken. Over 2012 wordt vaak geschreven dat wij als mensheid in een nieuw krachtenveld komen, waarbij wij sterker dan voorheen medescheppers worden van een ‘nieuwe aarde’. Heerlijk om steeds meer te proeven hoe dit werkt. Daar wordt ik echt blij van. Geweldig.

Transformatie naar een nieuwe aarde

/0 Reacties/in , /door

Tijdens een unieke reis naar de USA had ik met mijn partner en 2 collega’s uit de UK intensief contact met enkele personen waarmee we samen werken in het transformatieproces van de aarde.

Een van deze personen is een priester uit de oude Kahuna traditie in Hawaii. De sessies en rituelen die we samen deden, hebben mij geraakt. Diep van binnen zijn weer nieuwe schakelingen gemaakt. Mijn bewustzijn heeft zich weer verder ontwikkeld, zonder dat ik meteen al kan vertellen wat dit nu betekent voor mijn leven en mijn werk. De doorwerking naar het fysieke gaat meestal geleidelijker.
En dan terug thuis. Het werkt wacht, dus snel de oude draad weer oppakken. Dit is altijd mijn grootste valkuil. Een collega floot mij meteen terug: “wij willen niet dat je op de oude voet doorgaat, daarvoor ben je niet weggeweest! Jij hebt nieuwe energie en nieuwe informatie bij je die je weer meeneemt en uitdraagt in je werk. Omdat jij je steeds ontwikkelt, kun je weer beter bijdragen aan de transformatie van de aarde en ik profiteer ook weer van de stappen die jij zet”. Klopt. Ik ervaar het als mijn missie om positieve impulsen te geven en een ander licht te laten schijnen, om zo de nieuwe aarde dichterbij te brengen. En dat lijkt meer dan ooit nodig. Als je na 3.5 week ineens weer een krant leest of naar het nieuws luistert, dan valt op hoe sterk wij worden bepaald door de egokrachten van angst, verdeeldheid, macht en geld. Ik krijg vaak te horen dat mijn aanwezigheid in een organisatie veel rust, vertrouwen en positieve kracht brengt, waardoor de egokrachten minder opspelen. De werking van bewustzijn ………